Παλιότερα, αλλά ίσως και ακόμα, ο παιδίατρος χρησιμοποιούνταν από πολλούς γονείς ως ο μπαμπούλας.
«Θα σε πάω στον παιδίατρο και θα σε κάνει ‘τζιμ’ (ένεση).
« Αν δεν κάτσεις καλά, θα φωνάξω τον παιδίατρο να σε κάνει εμβόλιο»
Κι όμως ακούγονται τέτοιου είδους σχόλια και άλλα παρόμοια.
Αφήνουμε λοιπόν μακριά τέτοιες κουβέντες από το παιδί και δημιουργούμε μια ωραία σύνδεση ασφάλειας και υγείας με τον γιατρό. Κάθε επίσκεψη στο ιατρείο είναι μια ωφέλιμη για την υγεία επίσκεψη. Παρέχεται φροντίδα, προστασία, ενημέρωση, πρόληψη. Αυτά πρέπει να είναι τα νοήματα που θα λαμβάνει ένα παιδί σχετικά με την όλη διαδικασία.
Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι φυσιολογικά συναισθήματα που μπορεί να προκύψουν σε μερικά παιδιά ακόμα και αν όλα γίνουνε ήπια και φροντιστικά από γονείς και γιατρούς.
Δεν βοηθά να προσπαθούμε να αποτρέψουμε τον φόβο με παραινέσεις του τύπου «έλα τίποτα δεν είναι» ή «μεγάλο παιδί είσαι μη κλαις». Η αναγνώριση του συναισθήματος μαζί με την συνοδευτική δική μας σιγουριά ότι αντιμετωπίζουμε τον φόβο είναι αυτό που βοηθά καλύτερα.
Στην συνθήκη αυτή είναι καλό να εξετάσει ο γονιός πως διαχειρίζεται τους δικούς του φόβους σχετικά με την υγεία ή με επισκέψεις σε γιατρό. Αν υπάρχει αρκετός φόβος, κρίνεται κατάλληλο να αναλάβει ο πιο ψύχραιμος γονιός μέχρι ο πιο φοβικός να αρχίσει να καθησυχάζεται. Η γονεϊκότητα ούτως ή άλλως είναι μια συνθήκη που ωθεί τον καθένα χωριστά να δουλέψει πιο εντατικά με τους φόβους του ή με άλλα δυσλειτουργικά μοτίβα συμπεριφοράς.
Η προσέγγιση του γιατρού και του νοσηλευτικού προσωπικού προς το παιδί παίζει φυσικά καθοριστικό ρόλο. Τα παιδιά εύκολα χαλαρώνουν μπροστά σε χαμογελαστά πρόσωπα, φιλικό τόνο φωνής και παιχνιδιάρικη διάθεση. Από την άλλη υπάρχουν και τα πιο συνεσταλμένα παιδιά που χρειάζονται χρόνο να εξοικειωθούν και δεν είναι απαραίτητο να αλληλοεπιδράσουν θερμά παρά την κατάλληλη προσέγγιση του γιατρού. Εδώ, λαμβάνεται πάντα υπόψη η ηλικία του παιδιού, η αναπτυξιακή του φάση και η τυχόν ύπαρξη αναπτυξιακών διαταραχών ή άλλων δυσκολιών που αφορούν συναισθηματικές διαταραχές του ίδιου του παιδιού ή του οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Ενώ λοιπόν βοηθά πολύ μια φιλική και ζεστή προσέγγιση του γιατρού προς το παιδί δεν μπορούμε να πούμε ότι βοηθά η προσδοκία, το παιδί να διασκεδάσει οπωσδήποτε με τον παιδίατρο ή το ιατρείο να μετατραπεί σε έναν πραγματικό παιδότοπο.
Βοηθάμε τα παιδιά να αποκτούν πραγματικές όσο γίνεται εμπειρίες σε ότι συμβαίνει την κάθε στιγμή ώστε να μπορούν να διακρίνουν ότι στον παιδότοπο παίζουμε , στο σχολείο μαθαίνουμε και παίζουμε σε καθορισμένες ώρες, εναλλάσσοντας μάθημα και διάλειμμα, στην βιβλιοθήκη διαβάζουμε και κάνουμε ησυχία ενώ στο ιατρείο παίζουμε λίγο όσο βρισκόμαστε στην αίθουσα αναμονής και μετά ακολουθεί η εξέταση.
Δεν φοβόμαστε με άλλα λόγια να εκθέσουμε τα παιδιά μας σε καταστάσεις όπου υπάρχει αναμονή ή ανία ή κάποιοι απαραίτητοι κανόνες, ίσα ίσα τα βλέπουμε όλα αυτά ως χρήσιμες ευκαιρίες για την προσαρμοστικότητα τους.
Η παρουσία του γονιού σε οποιαδήποτε ιατρική πράξη που διενεργείται στο παιδί, είναι επιθυμητή και πρέπει να ενθαρρύνεται. Ιδιαίτερα σε μικρές ηλικίες, προκειμένου να βιώσει το παιδί θετικά ή μη βλαπτικά την εμπειρία εξέτασης του σε νοσοκομειακό ή ιδιωτικό ιατρείο, χρειάζεται να έχει στο πλάι του τους γονείς του.
Όπου υπάρχει μια καλή συνεργασία γιατρού και γονιού, συνήθως, κατά κανόνα και το παιδί συνεργάζεται καλά. Βασική προϋπόθεση για την δημιουργία ενός καλού κλίματος στα πλαίσια της ιατρικής επίσκεψης, είναι ο γονιός να νιώθει άνετα στην επικοινωνία του με τον γιατρό ώστε ακολούθως και το παιδί να εμπιστευτεί τον γιατρό.
Επ στάσου! 