Ομολογώ ότι δεν είμαι έτοιμη να αποχωριστώ την παιδική ηλικία των παιδιών μου.
Δάσκαλε που δίδασκες.
Εσείς οι ψυχολόγοι δεν είστε που μιλάτε για απογαλακτισμό και αυτονομίες;
Ναι αλλά πότε φτάσαμε κιόλας εδώ;
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν μας αφορά πλέον (εδώ και καιρό) το αν θα έχει παιδική χαρά το μέρος που θα επισκεφτούμε σε διάφορες οικογενειακές εξορμήσεις .
Αναρωτιέμαι πως στο καλό ξεκινήσαμε ήδη να μιλάμε με τον μεγάλο για την βόλτα του Σαββάτου με τους φίλους του και να μην ξεχάσει να πάρει το κινητό του μαζί;
Ποιο κινητό; Πότε ήταν που έβλεπα παιδιά της έκτης τάξης δημοτικού να έχουν κινητό μαζί τους και σκεφτόμουν ότι εμείς έχουμε καιρό για αυτά και το πιθανότερο είναι ότι θα το τρενάρουμε για μετά το γυμνάσιο;
Κρυφοκοιτάζω τον παλιό μου εαυτό από μια γωνιά του τώρα και γελάω με εκείνες τις σκέψεις.
Βλέπω καμιά φορά στον δρόμο μαμάδες ή μπαμπάδες να ξεφυσάνε, να γυρίζουν τα μάτια τους έχοντας πλάι τους ένα πιτσιρίκι, που ωρύεται και χτυπιέται να του πάρουν παγωτό ή απαιτεί μια ακόμη γύρα κούνια ή απλά να δεν ξέρει τι θέλει και νιώθω απέραντη συμπόνια για όλους αυτούς. Γονείς και παιδιά. Νιώθω την ανάγκη να τους πλησιάσω και να τους πω ότι καταλαβαίνω την κούραση τους, την προσπάθεια τους να βάλουν όρια ή να εξηγήσουν στο παιδί το ‘σωστό’.
Αλλά πιο πολύ καταλαβαίνω και συντάσσομαι πλέον με την πηγαία, άφιλτρη ανάγκη του παιδιού να ικανοποιήσει τις εκστασιασμένες αισθήσεις του, να γευτεί το παγωτό του με γεύση τσιχλόφουσκα, με τέτοια προσήλωση που θα την ζήλευε και ο πιο αφοσιωμένος επί το έργον ερευνητής.
Να τρέξει άσκοπα, τρελά και να ξεκαρδίζεται χωρίς κάποιον προφανή λόγο.
Να εκσφενδονίζει την κάλτσα του, το παπούτσι του ή να φοράει το βρακί του στο κεφάλι! Στο σενάριο αυτό κάπου εκεί κοντά είναι συνήθως και μια μαμά, η οποία νωρίτερα είχε τακτοποιήσει τελετουργικά όλα αυτά τα πράγματα.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι και πως να καταλάβει ο ένας τον άλλον όταν ο κόσμος των παιδιών δεν έχει χρόνο, πρόγραμμα, πίεση παρά μόνο επιθυμίες.
Αντίθετα ο κόσμος των μεγάλων κατά κύριο λόγο έχει χρόνο μετρημένο, όλα με το ρολόι, πρόγραμμα απαραίτητο και πολλή πίεση.
Η πιο ηχηρή πρόσκληση προς τους υποψήφιους γονείς αυτή θα πρέπει να είναι: ‘Ακολουθήστε όσο γίνεται τους χρόνους των παιδιών σας’. Αυτό φυσικά προϋποθέτει αναδιαμόρφωση του προγράμματος όλων. Η καθημερινότητα είναι απαιτητική, οι δουλειές δεν μπορούν βέβαια να μείνουν πίσω, ωστόσο όλα αυτά θα πρέπει να υπολογιστούν στον προγραμματισμό της οικογένειας. Τα παιδιά, το καθένα χωριστά, θέλουν την δική τους ξεχωριστή φροντίδα και τα βλέμματα τους αναζητούν με πάθος τα βλέμματα των γονιών τους.
Πολλοί απασχολημένοι γονείς όταν ερωτώνται αν θα άλλαζαν κάτι στο μεγάλωμα των παιδιών τους, όσο ήταν μικρά, αναφέρουν ότι δεν θα αγχώνονταν τόσο πολύ με μικροπράγματα (που τότε όμως φαίνονταν μεγάλα) και θα έπαιζαν πιο χαλαρά και πιο ανέμελα με τα παιδιά τους.
Άλλωστε, αυτή είναι και η μαγική ικανότητα των παιδιών. Να σε παρασύρουν στον δικό τους ξέγνοιαστο κόσμο που περιλαμβάνει κατασκευές, μπαλόνια, τουβλάκια, φούσκες, νερά, χώματα, τραγούδια, χοροπηδητά. Και όσο αναπτύσσεται ο λόγος τους να σε κατακλύζουν από τις συνεχείς απορίες τους, που αφορούν το οτιδήποτε.
Θυμάμαι να είμαι μεταξύ μαγειρικής και τηλεφώνων και όλο αυτό να διακόπτεται αιφνίδια από τον προβληματισμό του μικρού μου, «γιατί χρειάζεται να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο» ή σε άλλη περίπτωση να εξετάζομαι στο ερώτημα πόσα αυγά μπορεί να κάνει μια κότα σε μία μέρα; Ή πιο ζώο νικάει σε εξυπνάδα; Το χταπόδι ή το γουρούνι;
Τις περισσότερες φορές με άφηναν με ένα αίσθημα αμηχανίας ή έπιανα τον εαυτό μου να ανατρέχει στο Google για να βρω τις απαντήσεις.
Όχι τίποτα άλλο, έχουμε και την αμφισβήτηση τους μετά, καθώς όσο μεγαλώνουν σε στριμώχνουν περισσότερο με απίστευτες ατάκες, όπως « Δεν τα μάθατε αυτά στο σχολείο;»
«Καλά τι ξέρεις και εσύ βρε μαμά;» Και άλλα τέτοια παρόμοια.
Μου λείπουν ήδη οι αγκαλιές οι ζουληχτές καθώς στον μεγάλο ξεκίνησαν κιόλας οι πρώτες οι αντιδράσεις, ενίοτε με σκούπισμα στο μάγουλο από τα πιο σκαστά φιλιά.
Δεν θα πω ότι μου λείπουν τα υπερβολικά κλάματα, οι συχνές αφυπνίσεις τη νύχτα ή η διαρκή επίβλεψη τους, ωστόσο, είναι όλη αυτή η περίοδος που τα όνειρα των παιδιών, οι επιθυμίες τους, ο ενθουσιασμός τους σε κρατούν θέλοντας και μη στην στιγμή και τα ζεις μαζί τους όλα πιο δυνατά και πιο χρωματιστά.
‘Ωραία λοιπόν, ας μιλήσουμε τώρα για την αυτονομία των παιδιών σας. Τι λέγαμε; Μισό λεπτό να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα στείλουμε άλλο γράμμα φέτος στον Αη Βασίλη’.
Κλείνοντας όμως πιο σοβαρά, θα ήθελα να υπογραμμίσω την ανάγκη των παιδιών που οδεύουν προς την εφηβεία, να φέρονται πότε σαν παιδιά και πότε σαν έφηβοι-ενήλικες. Να τους επιτρέψουμε λοιπόν να φέρονται σαν παιδιά όταν το επιθυμούν (συνήθως όταν θέλουν να απαλλαχτούν από περίσσειες ευθύνες) και να φέρονται σαν έφηβοι όταν θέλουν να μας επικοινωνήσουν πιο καθαρά τις δικές τους επιθυμίες ή θεωρήσεις, το οποίο συμπεριλαμβάνει φυσιολογικά, μια πιο αυξημένη προτίμηση της παρέας τους από την δική μας και μια ισχυρή τάση να μας αμφισβητήσουν.
Αφήνουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν, διευκολύνουμε την ανάγκη τους να αυτονομηθούν. Αν εμποδίσουμε αυτή την φυσιολογική και απαραίτητη διαδικασία , εγκλωβιζόμαστε όλη η οικογένεια μαζί σε παιδικές-ανώριμες συμπεριφορές και προβληματικά μοτίβα επικοινωνίας.
Επ στάσου! 